terugblik op de opening Kunstschouw 2019
De opening van de Kunstschouw op 14 juni 2019 werd verricht door Anna de Bruyckere met het voordragen van haar gedicht:
Groepsfoto
Niemand verwacht dat je lacht.
Alleen dat je er bent.
Er is iemand die naar een stoel grijpt terwijl hij nieuwsgierig
de lens in kijkt. Een ander blikt omhoog en lijkt
evenveel blauw onder zijn schedel te wensen.
Op dit feest is er niemand over wie iemand denkt,
was die er nou maar nooit geweest. Even toch.
Op dit feest blaast iemand de ene na de andere ballon op
voor wie nog nauwelijks adem heeft en er komt gegarandeerd
een hand uit een mouw om het touwtje vast te houden.
Onder tafel wachten de honden, daar kun je van op aan,
maar zij hebben niets te zeggen vanavond. Dan zijn er nog
de schilders die op een afstandje staan, de schrijvers
die erboven hangen. De houwers lopen eromheen
en zien al voor het einde wie we zijn vergeten.
En iedereen buigt een beetje
naar het midden, lijkt het, naar het punt
dat de fotograaf miste toen hij scherp stelde
op de gezichten van de jongste aanwezigen, net ernaast.
Hier, in het midden, vinden we het cadeau, verpakt
in een bedrieglijk kleine doos, de strik iets te strak voor
het frêle pakketje gebeente en vlees dat we zijn.
Wie trekt het lintje los? Wie maakt ons open?
Gezellig is het toch en niemand verwacht dat
je lacht (al mag het natuurlijk wel). Alleen dat je er bent.
Dat je er bent met, in het zicht van alles
wat te zien valt, grote ogen.
Foto's: Erik van Huisstede, Rotterdam - Paris
Niemand verwacht dat je lacht.
Alleen dat je er bent.
Er is iemand die naar een stoel grijpt terwijl hij nieuwsgierig
de lens in kijkt. Een ander blikt omhoog en lijkt
evenveel blauw onder zijn schedel te wensen.
Op dit feest is er niemand over wie iemand denkt,
was die er nou maar nooit geweest. Even toch.
Op dit feest blaast iemand de ene na de andere ballon op
voor wie nog nauwelijks adem heeft en er komt gegarandeerd
een hand uit een mouw om het touwtje vast te houden.
Onder tafel wachten de honden, daar kun je van op aan,
maar zij hebben niets te zeggen vanavond. Dan zijn er nog
de schilders die op een afstandje staan, de schrijvers
die erboven hangen. De houwers lopen eromheen
en zien al voor het einde wie we zijn vergeten.
En iedereen buigt een beetje
naar het midden, lijkt het, naar het punt
dat de fotograaf miste toen hij scherp stelde
op de gezichten van de jongste aanwezigen, net ernaast.
Hier, in het midden, vinden we het cadeau, verpakt
in een bedrieglijk kleine doos, de strik iets te strak voor
het frêle pakketje gebeente en vlees dat we zijn.
Wie trekt het lintje los? Wie maakt ons open?
Gezellig is het toch en niemand verwacht dat
je lacht (al mag het natuurlijk wel). Alleen dat je er bent.
Dat je er bent met, in het zicht van alles
wat te zien valt, grote ogen.
Foto's: Erik van Huisstede, Rotterdam - Paris