Tilmann Meyer-Faje wordt gefascineerd door stedelijke iconografie en de identiteit van de bewoners, een thema dat in veel van zijn werk opduikt. In een filmscript verzamelde hij gegevens die gebruikt werden om steden te promoten. Zo ontdekte hij dat dit script op verschillende stedelijke regio’s in de wereld gelijktijdig toepasbaar is. Hij raakte geïnteresseerd in de kloof tussen de retoriek en dat wat je met eigen ogen aanschouwt wanneer je zo’n promotioneel architecturaal geprezen hoogstandje bezoekt. Naar aanleiding van en tijdens zijn reis naar Chisinau, de hoofdstad van Moldavië, voerde hij eenzelfde experiment uit, geïnspireerd door illustraties die de loftrompet staken over de pracht van de voormalige Sovjet Socialistische Republiek. Een pittoresk cliché, als een blauwdruk van steden in andere voormalige USSR republieken. Het riep bij hem ook de vraag op of in deze stedelijke architectuur een eigen identiteit te vinden was. Maar ondanks dat een zoektocht naar eigenheid er een belangrijke issue bleek te zijn, bleven identiteiten veel gemeen hebben met andere uit voormalige Sovjet republieken. Geen ontsnapping lijkt mogelijk uit deze alom aanwezige Sovjetnalatenschap. Maar het geloof in vooruitgang blijft! Voor Meyer-Faje werden de historische gebouwen vergelijkbaar met een organisch groeiend mozaïek. In Sundaymorning@ekwc, een internationale werkplaats ter verkenning van de mogelijkheden van keramiek in Den Bosch, onderzocht hij in hoeverre klei gebruikt kan worden om falende scenario’s weer te geven. Hij raakte geïnteresseerd in de veranderingen van het materiaal tijdens het modelleren en wilde deze gebruiken om zijn ideeën uit te drukken. In plaats van het verbergen en verfraaien van de onvolmaaktheden van het proces, gebruikte hij de transformatie en onstabiliteit van de structuur van de klei om processen van verval en deformatie te laten zien. Hoe en hoelang huist hierin identiteit…