De aantrekkingskracht van het eten van zoet verleidde de mensheid door de eeuwen heen tot een zoektocht naar
zoete producten. Die zoektocht leidde van honing naar suiker, gedestilleerd uit riet, palm, agave en suikerbiet. Stroop werd het 'armeluiszoet', banket een feestproduct voor de rijken.
Suiker verscheen zelfs in (religieuze) rituelen.
Mooi, lekker en verleidelijk maar ook oh zo gevaarlijk. Een doos van Pandora die wij in de kerk van Noordwelle tijdens de Kunstschouw even een klein stukje op een kier zetten voor u.
Want de uitbuikende deining van vet gaan we hier niet uit de weg, noch een roemloos einde, verzonken in zoet.
Kunstenaars zijn in staat om dreiging en aantrekkingskracht in één beeld te vangen.

Zoals in het dreigende zwart van de verleiding van de zo oer Hollandse dropcultuur, in een ijdel verleidende couture verbeeld als verleider of verschrikker.
'Dropcreatie', 
Creaties van dropmatjes en breiwerk van dropveters
Lichel van den Ende, www.lichel.nl
Of in zoete zuurstokken, om op te zuigen maar wel ook
letterlijk als wapen ingezet. 
En in de schoonheid van overstromende honing, in een zachte onderdompeling.
Zacht en zoet is hier ook het vloerkleed in speels fondantmozaïek. Een kleed voor warmte en luxe, maar wel in scherp zwart-wit, in een contrast tussen lichtheid en dreiging.
Zelfs in een geur ‘zoeter dan rozen’ vinden we het gevaar van suiker terug.

En wat doet Pasta Madre in deze suikerzoete tentoonstelling? Ook dat werk is een metafoor voor verborgen gevaar, vol van zetmeel dat in het lichaam omgezet wordt in suiker.

Maar biecht ook zelf eens op… in een kerk past immers een biechthoekje. Schrijf en hang uw zoete zonde op, als een zoete oprisping die omhoog stijgt. Dat kan opluchten!